Het is al tien jaar geleden dat mijn vriendin Mariolein een mail stuurde uit New York: laten we een boek schrijven. Ze schreef er meteen een outline bij van het plot. En omdat het voor mij al een jongensdroom was, schreef ik meteen terug: Ja! Ik heb nog een vriendin die dat ook leuk vindt, dus we gingen met z’n drieën aan de gang.

Met Google Docs wel te verstaan. Het was even wennen, en vooral Mariolein had er moeite mee omdat die volhardde om Google Docs op haar telefoon te gebruiken, maar twee jaar later was er een boek.

Een nieuwe serie was geboren. We hadden alledrie een personage onder onze hoede genomen, maar ja, Sebas, dat was mijn alter-ego, was al vrij snel het belangrijkste personage van het boek geworden. Zijn vriendin Debby en hun gemeenschappelijke vriendin Maartje mochten een bijrol vervullen.

Ik ga niet alledrie de boeken uit de serie behandelen, ik zou zeggen, schaf ze aan en lees ze. De verkoop viel tegen, en dat wijt ik aan onze gebrekkige marketing. We vonden het al heel wat om een boekpresentatie te houden. Bij gebrek aan stromen inkomsten moesten die presentaties ook steeds goedkoper worden.

Nu ga ik mijn leven beteren, want na de detectiveserie ben ik solo gegaan. Sebas is nog steeds mijn personage, en Debby heb ik er ook in gehouden, maar dit keer is het een heel ander genre geworden, dat ik ook echt alleen moest doen.

Als hartstochtelijk reiziger en liefhebber ook van reisboeken (naast kookboeken) vond ik dat mijn jongensdroom nu eens vorm moest krijgen in de vorm van een reisverhaal. In het voetspoor van Carolijn Visser en Tosca Niterink denk ik dat ik ook wel wat te vertellen heb.

Een van mijn lievelingsbestemmingen is Peru. Ik durf onderhand niet meer te vertellen hoe vaak ik er al heen geweest ben, maar hierover kan ik wel zeggen dat het aantal keren niet meer op de vingers van twee handen te tellen is.

 ¡ Alweer Pisco sour! 

Vrienden in Peru